برخوان غم

گریه و سوگواری برا حجج الاهی، در فرهنگ خاندان عصمت (علیهم السلام) چه جایگاهی دارد؟
آیا از میان اهل بیت (علیهم السلام) استمرار عزاداری مختص به سیدالشهدا (علیه السلام) است؟
آیا در سیره ائمه اطهار (علیهم السلام) جز در سوگ شاه شهیدان گریه های مداوم و بیتابی و نوحه گری مشاهده نشده است؟
آیا تفاوت مصیبت سیدالشهدا (علیه السلام) و سایر معصومان (علیهم السلام) به معنای عدم ضرورت عزاداری پر شور برای آن بزرگواران می باشد؟
آیا سوگواری برای اهل بیت (علیهم السلام) هنجاری نو پدید است و یا در قرن های متقدم سابقه دارد؟

رسالت نوشتاری که پیش روی شماست، پاسخ به این پرسش ها بوده و تفاوت عمده آن با سایر آثار مکتوب در زمینه عزاداری، همین است.
چه این که در آن آثار، محوریت با عزای سیدالشهدا (علیه السلام) بوده و ضرورتی ایجاب نمی کرده تا پرونده ای ویژه برای عزای دیگر معصومان(علیهم السلام) باز کنند. اما این ضرورت امروزه به دلایلی احساس می شود!